Ta roślina nazywa się Touch-Me-Not [Nie-dotykaj-mnie]. Opowiedział nam o niej Alex z TheTribeGoa. Rozprzestrzenili ją Anglicy w czasach kolonialnych, uważając, że roślina reagująca na dotyk jest po prostu zabawna. Naukowa nazwa jest jeszcze zabawniejsza, Mimosa Pudica (skromna, wstydliwa). Mimo nazwy szybko stała się bardzo inwazyjna. Z powodu jej kolczastych gałęzi żadne zwierzę nie jest zainteresowane jej zjedzeniem, dużo lepiej niż rodzime rośliny reaguje też na ogień – tradycyjną w tych regionach metodę oczyszczania ziemii.
Roślina ta zmotywowała mnie do przyjrzenia się samemu sobie. I temu, że w Indiach sam tak czasem reaguję na dotyk. Kiedy jestem stłamszony, a następnie wypchnięty z zatłoczonego autobusu, kiedy stojąc w kolejce nagle zostaje otoczony tłumem ludzi, staję się wycofany i nerwowy. Zawstydzony. Fizyczny dystans między ludźmi w Indiach jest dużo mniejszy niż ten, do którego jestem przyzwyczajony, nie mówiąc już o Annie. Dopuszczalna odległość między ludźmi różni się w zależności od kultury i ma tendencje do zmniejszania się w krajach o ciepłych klimatach. Łatwo się o tym przekonać podróżując, zostało to też opisane przez naukowców i naukowczynie.
Kolejną kwestią jest intymny dotyk między przyjaciółmi, który w Indiach jeset bardzo popularny, zarówno wśród kobiet, jak i mężczyzn i nikt nie interpretuje go jako przejawu relacji romantycznej. Dwóch kolegów może spacerować trzymając się za ręce lub dotykając w sposób, na który nawet Anna, szczególnie w miejscach publicznych, mi często nie pozwala. Tutaj to po prostu oznaka przyjaźni, bliskiej relacji. W naszym (środkowoeuropejskim) społeczeństwie intymny dotyk został ograniczony do sfery seksualnej. Jedynym wyjątkiem jest dotyk matki i dziecka i to też do pewnego wieku. Trzem mądrym małpom („nie widzę zła, nie słyszę zła, nie mówię zła” to japońska maksyma, kolejny kraj, który wyparł dotyk) brakuje brata, jakby nie było nawet potrzeby wspomnienia o „nie dotykam”. Mimo wszystko, dotyk jest ogromnie ważny. Jest to nasz najbardziej wyrafinowany zmysł i pierwszy, który rozwija się u płodu. Długo przed tym jak jesteśmy w stanie coś usłyszeć lub zobaczyć, nawiązujemy kontakt poprzez dotyk.
Ku mojemu rozczarowaniu, kontakt cielesny jest w Europie Środkowej zupełnie niedoceniany. Lubię dotyk. Nawet test Gary'ego Chapmana pokazał, że dotyk jest moim głównym językiem miłości. Używam go intenstywnie. I bardzo mi go brakuje, gdy z różnych powodów muszę się od dotyku powstrzymać. Chciałbym żyć w społeczeństwie, w którym komunikacja poprzez dotyk jest ceniona, uścisk jest mile widziany, a pieszczota nie musi kojarzyć się z seksualną propozycją, może być też sposobem na powiedzenie: jestem tu i zależy mi na tobie.
Wiele jeszcze musimy się nauczyć od ludzi takich jak mieszkańcy i mieszkanki Indii.